yung mga moment na wala ka nang ibang masasabi kundi putangina.

yung isa sa mga araw na ineexpect mong magiging maganda dahil alam mong patapos na naman ang isang linggo pero sa di mo maipaliwanag na pagkakataon, bigla ka na lang makikidlatan ng isang mabangis na kamalasan.

kung kelan naman puspusan ang pagtatrabaho mo para makaipon ng pamasahe pauwi ng pilipinas.
kung kelan naman marami kang mga bayaring hindi matapos-tapos.
kung kelan andami mong pinagiipunan.
kung kelan naman kakapa-full tank mo lang.

saka ka naman biglang masisiraan ng kotse. tangina naman. gastos na naman to.

i miss you.

hindi ito katulad nung mga ordinaryong "i miss you" na madalas mong mababasa sa mga pader ng facebook. palagi itong kadugtong ng mga batian ng mga magkakaibigang hindi nagkausap o nagkita in a certain amount of time. pero syempre depende sa agwat ng panahon at distansyang nagkawalay, nag-iiba ang bigat ng "i miss you".

"uy! baldo! kumusta ka na? i miss you!"
"ayos lang, jennybeth! miss u too!"





hindi ganyan ang "i miss you" na nararamdaman ko. kumbaga sa cd, gasgas na yan at sa dalas ng walang kawawaang paggamit ay nauupod na ang tunay na kahulugan. hindi ganyan yung pangungulilang nararamdaman ko ngayon.

yung sa tagal ng pagkawalay mo, hindi mo na sya maintindihan.
yung sa sobrang tagal, parang hindi mo na sya kilala.
yung isang araw, basta biglang hindi ka na maka-relate.

bale pumasok kasi ako sa indayog noong panahon na kakapalit pa lang ng choreographer. yung mismong umpisa ng pagbabago ng indayog na dating mahiyain at hindi pansinin. hilaw at sabik pa kami sa lahat ng mga bagong ituturo ni kuya reagan.

noon, maliit lang ang pamilya. iisang bilog. kasya ang lahat sa loob ng studio. yung lumalangitngit at amoy-pawis na studio.

hanggang sa lumipas ang mga panahon, natuto, gumaling at unti-unting nakilala ang indayog. dumami nang dumami ang mga bagong members. lumaki ang pamilya. pero ang part na masakit sa akin ngayon, kasya pa rin ba ang lahat sa loob ng studio? sa loob ng iisang bilog?

hindi ko alam. hindi ko sigurado. ang alam ko lang, sobrang laki na ng pinagbago mo. parang hindi na kita kilala. nanliliit na ako sa taas ng naabot mo. sa dami ng mga tawa, iyak, galit, asar at ngiting hindi kita nakasama, siguro pati ako hindi mo na rin kilala.

hindi ito yung ordinaryong "i miss you" na pakalat-kalat sa mga pader ng facebook o mga inbox ng mga cellphones. ito yung matalim, masakit sa lalamunan at mabigat sa dibdib na "i miss you". yung pag biglang tumama yung alulod mo sa kanto ng lamesita. yung pag naghihiwa ka ng sibuyas. hindi ito yung "i miss you" na gasgas at wala nang kahulugan.

dahil indayog,

miss na miss na kita. i so fucking miss you. 

di ko alam. basta ganun.

eh bakit nga ba kasi tayo naiin-love sa isang partikular na tao?

sa kinis ng mukha? sa ayos ng buhok? sa laki ng suso? sa husay sa pag-awit o breakdancing? sa porma? sa ugali? nakaka-apekto ba ang resulta ng bantog na F.L.A.M.E.S.? ang compatibility ng zodiac signs? ang arrangement ng mga bituwin sa kalangitan? eh ang arrangement ng mga furnitures sa bahay (feng shui?). maraming haka-haka. maraming agam-agam. pero wala namang kahit sino, maging si joe d' mango man yan so si xerex xaviera, ang tiyak na makapagsasabi sa atin kung paano at bakit nga ba tayo naiin-love sa isang partikular na tao. siguro maaari itong ipaliwanag ng mga oxytoxin chemicals o hormones na nasa katawan ng tao pero para sa akin kulang ang kapangyarihan ng siyensya para tuwirang ipaliwanag sa aking irog kung bakit ko siya mahal. kung bakit siya. higit pa sa natural na proseso ng human biology ang sistema ng pagibig. at oo, ako na. ako na ang nagpapaka-eksperto sa pagibig.

for randy.

today i visited a dying 2 year-old baby. his name is randy. i don't really know exactly but i think he got a tumor in his brain. for months he'd been battling against it through chemo and some other strong medications but as we all know it, every battle has its ending. his body couldn't just take it anymore. i could remember i was there last month when he had his 2nd birthday party. that was the first time i met him personally. i greeted him happy birthday and shook his hands. that was also the first and last time i saw him smile.

though i knew already that he's about to die at any moment, it still broke my heart to see the poor little kid on his bed with all the tubes and shit - still trying to hold on. i'm not inviting any debate or whatever but i'm still gonna say this anyway. i'm just wondering, if there is a God who is omnibenevolent, why would he/she/it let this kind of suffering happen to an innocent little kid?

before i left, i looked at him and held his hands - most probably the last time.

for randy - you're a brave little kid. farewell, buddy.