nakakamiss yung mga panahon na ang tanging inaalala mo lang sa buhay ay kung tumae na yung tamagotchi mo.

"You" and "me"

for a moment became a "we"

But then you wanted to be free

I asked, "what about me?"

You said, "what about thee?"

"What thee?"

"Thee, with the double e"

"Oh! like thou, thy, thee?"

"Yes, that thee"

"So you wanna be free?"

"Yes, can we stop being we?"

"Like just you, and then me?"

"Yes, separately."

"Of course. You already left me...

... the moment you said you wanna be free."

Fuck thee.

Bagong Taon, Bagong Tao?

Ngayon ang unang Lunes ng 2015. Ngayon pa lang talaga nagumpisa ang bagong taon para sa karamihan. Yung unang apat na araw, yun yung part na nagpapalakas ka ng loob, motivate-motivate chenez, pagpapaalam sa "roller coaster ride" na 2014, at kung anu-ano pang PEP talk sa sarili.

Ngayon ang unang araw ng pagbabalik ko sa iskwela bilang isang mag-aaral. At syempre, as usual naman, imbes na tinatapos ko ang homeworks na due na mamayang alas tres ay napili ko pang mag-blog - saktong sakto lang sa title, ukininam. Sabi ko nga, "cramming brings out the best in me" pero syempre walang magandang implikasyon yon sa buhay. So yun nga, back to school ang peg ko ngayon. Isang taon akong mamamaalam sa social life (kung mayroon man!) at ilulugmok ang sarili sa pagitan ng paghahanap buhay at pag-aaral. Ito na rin ang naisip kong pinakamabisang paraan upang makalimot at tuluyan nang maka-move on. Oha!

E bale nitong nakaraang araw, nakakita ako ng isang recent photo ni ex at kitang kita ko sa mga mata nyang masaya sya ngayon. Nabadtrip ako. Hindi dahil sa ayaw ko syang maging masaya. Uhmm, o sya sige, oo na, ayoko syang makitang masaya agad. Bitter na, bitter lang? Pero yun nga, sooner or later kailangan ko rin namang tanggapin ang katotohanang masaya sya ngayon sa iba.

LET GO.

Yan ang dapat kong ginagawa imbes na magpaka-busy at piliting makausad sa buhay. Hindi pala sapat ang basta magpaka-abala at pagkalimot. Hindi ko nare-realize na hindi pa rin pala ako tuluyang nakaka-move on dahil napaka-bigat pa rin ng bagahe ko. Kumbaga sa airport, hindi ako maka-boarding dahil sa check in pa lang ng bagahe, sobra sobra pa ang kailangan kong tanggalin. Hindi ko talaga makukuha yung kaligayahan ng gusto ko makuha dahil napakabigat pa rin ng bagahe ko. At honestly, hindi ko pa kayang bitawan lahat nang sabay-sabay. Napakarami kong issue sa buhay at isa lang doon ang pagkakadurog ng puso ko dahil sa huling relasyon ko. Sabi nga ni Leo Martinez, "Ala-eh isa isa la-ang at mahina ang kalaban."

Ngayong 2015, isa-isa ko nang bibitawan ang mga kapaklaan at kalungkutang naidulot sa akin ng nakaraang taon. Panahon na para tigilan ang pagdedepress-depressan at magbukas ng ampat na espasyo sa puso ko para sa mas magaganda at mas masasayang bagay.

Bagong taon, bagong tao?

Katulad ni Laida Magtalas sa pelikulang It Takes A Man and A Woman, kailangan ko na rin bumuo ng mas nag-improve at mas poging bersyon ng ako. O sige, wag na mas pogi - basta improved na lang. Isang bagong DAN LLOYD CRUZ VERSION 2.0!

Pero sa ngayon, matapos ang mahabang pasakalye at mga cheche bureche at pagbulalas ng mga hinaing at angst at kung anu-ano pang shit sa buhay, kailangan ko na rin muna i-let go ang laptop at balikan ang mga homeworks na dapat kong inaatupag. O sya, babush!