sarprisa?

naranasan mo na ba yung isang gabi uuwi ka sa bahay tas brownout. alam mong brownout kasi nasa labas ang mga kapitbahay at hindi nanonood pba o ng mga teleserye. tapos pagpasok mo ng bahay walang kailaw-ilaw. huhugutin mo sana ang cellphone mo sa bulsa pero maaalala mong mahigit isang oras na itong lowbatt kaya pati oras hindi mo alam. kaya ngayon, kahit maliit na liwanag ng cellphone wala ka. tapos aalalahanin mo sa isip mo kung saan may flashlight o kandila at sa di malaman lamang dahilan madalas nakapatong ang mga ito sa ibabaw ng ref. edi dahan dahan kang papasok ng bahay. wala kang makita. may konting aninag ng mga bagay kaya mas lalakihan mo ang dilat ng mata na para bang may ililinaw pa ang lahat. ano ka may night vision? edi wala nga. mabuti na lang bahay mo ito at kabisado mo kung saan nakapwesto ang mga muebles, appliances, alikabok at kung anu-ano pang shit. yun ang akala mo. lingid sa iyong kaalaman, sa di mawaring biro ng pagkakataon, may nag-usog ng lamesita sa pwesto na nakasanayan mo nang daanan.

boom. surprise!

wala ka nang magagawa kundi umiyak, umaray o kung anung ingay ang gusto mong gawin. basta putangina. masakit. tumama yung alulod mo sa kanto nung lamesita. wala kang kamalay-malay, walang babala o kung anumang premonisyon.

yung sakit na hindi mo naanticipate. at oo, anticipate talaga coz i'm conyo like that.

tulad na lang ng isang masakit na salita na manggagaling sa isang mahalagang tao sa buhay mo. pwedeng si gelpren, si kapatid, nanay, bayaw, o kung sinong matalik na kaibigan. halimbawa ganito: may nagsabi sayo ng pakshit ka. papakshitin ka ng kung sinu-sino sa paligid mo o kahit ni ate shawie pero hindi ka maaapektuhan. walang dating sayo, walang asar, walang bangis na parang itim na langgam. tas pag siya na, boom.

PAKSHIT KA!


may kurot sa puso mo na parang kurot ng aleng manikurista na malutong ang mga kuko sa kamay at paa. mabigat ang dating ng salita. parehas na salita lang pero parang iba. bold, italic, naka-all caps talaga with exclamation point pa. ganun.

tulad na lang din ng isang pagkakaibigang biglang nawakasan nang hindi mo inaasahan - o naanticipate. yung pagkakaibigang pinunlaan ng ilang taong samahan na biglang nauwi na lang sa wala wala lang. friendship over. maaaring isa sa inyo o parehas kayo ay nagbago. o di kaya eh isa lang naman pala talaga sa inyo ang naging isang tunay na kaibigan. basta sa hinaba-haba ng inyong samahan, isang malupit na pangyayari ang susubok at sisira sa inyong pagkakaibigan. isang malupit na pangyayari na hindi mo na naman inasahan - o naanticipate.

ang pagkakaibigan kasi ay parang sapatos. hindi mo malalaman ang tunay na kalidad kung hindi mo itatapak sa semento, sa lubak o sa tae. ay wag na pala sa tae. basta hindi mo malalaman yung quality kung hindi mo susubukang itapak o itakbo-takbo. dahil ang sapatos, tulad ng kaibigan, hindi lang pang-display o pamorma ang mga yan. nandyan lang yan, kasama mo saan ka man mapunta. (at biruin mo nailusot ko yun? haha!)

edi biglang nagkasubukan nga nang tibay at yun nga, surprise!

pumalpak.

yun yung tipo ng sakit na ayaw mong maranasan. yung hindi mo inaasahan. yung hindi mo naanticipate.

hiatus over?

hindi ko rin talaga alam.

hindi ko rin talaga alam kung paano at bakit antagal kong walang nailathala sa blog kong ito. nawalan ng drive? inspirasyon? nope. hindi naman sa nawalan ng drive o hindi inspired, dapat pa nga mas marami akong mga naisulat kung inspirasyon lang ang paguusapan. kung hindi pa naman obvious sa inyo - oo, may girlfriend na kasi ako. at oo ulit, sobrang inspired ako in many different ways.

sige, kahit walang nagtatanong, mageexplain ako kung bakit antagal kong hindi nagsulat ng blog entry.

una sa lahat, medyo busy din naman kasi ako. dalawa ang trabaho ko - guidance counselor sa umaga, pokpok sa gabi. char. kung anu man ang trabaho ko, wala na yung kinalaman sa blog na ito. basta medyo bawas na ang freetime ko para magsulat ng mga kung anu-anong shit. sensya na, busy lang.

pangalawa, inlab ang ginoong danibab. malamang sasabihin nyo sakin na "eh inlab ka pala eh, dapat inspirado ka - mas ganado kang magsulat". agree naman ako dyan. walang patumanggi. at kung babasahin nyo naman ang mga huli kong posts, halos lahat ay patungkol sa temang pagibig. pero kahit na, antumal pa rin at halos tatlong buwan akong hindi nagsulat ng "blog" entry talaga. ganito kasi yun. hindi naman panay kilig moments lang at pasweet-sweet ang ginagawa ng isang boyfriend. syempre, may ampat na oras din akong nilalaan para tawagan at i-txt at iba pang paraan para magparamdam ng pagmamahal para kay gelpren. extra effort kumbaga dahil long distance love affair ang drama namin ni madam.

so basically, busy lang talaga ako. pero ang totoo nyan, may pangatlo pang reason. at ito ang pinakamahalaga. ayoko na kasing magkwento ng mga madadrama at magugulong events sa buhay ko tulad nang nakasanayan ko dati. well, hindi naman sa ayoko na talaga, minsan may mga magaganap pa ring worth blogging for tulad ng pag-bahing at pag-utot nang hindi napapapikit. kung may narealize kasi akong mahalagang bagay simula nang naging kami ni gelpren, isa siguro ay yung konsepto ng "privacy". yun bang hindi lahat ng nangyayari sa buhay natin ay kailangang ipaalam sa mundo. oo, madalas pag nagra-rant ako about sa mga problema ko or mga badtrip na kaganapan sa buhay ko, nakakatulong dahil nailalabas ko yung saloobin ko. pero minsan nasosobrahan na rin pala ako. though nahahaluan ko ng humor at life lesson, still, mali pa rin na ipaalam sa mundo na putangina kasi si family member na ito, pakshit si officemate na yan.

ang nangyayari kasi ngayon, nagiging normal na parte na lang ng buhay natin ang magshare o magkwento ng mga kung anu-anong shit sa publiko. mula sa pinakawalang kwentang facebook status hanggang sa pinakamalalalim na saloobin ng isang tao ay maaari na nating mabasa sa tulong ng internet. mas nakikilala mo ang isang tao, mas nakikita mo ang kanyang pagkatao.

naaabuso na kasi ng marami sa atin kabilang na ako ang pribilehiyong ito. ang pribilehiyo na marinig at pakinggan. kahit wala naman kaming pakialam kung matigas at mahapdi sa pwet ang itinae mo, wala kaming magagawa dahil gusto mong ipaalam sa amin yan. lahat may gustong sabihin, lahat may gustong ipaalam sa mundo hanggang sa mabura na ang konsepto ng privacy. halos lahat ng tungkol sa iyo, alam na ng publiko kahit hindi ka naman celebrity.

yun lang. hangga't maaari, mas liliitan ko ang butas kung san pwede nyong masilip ang pribado kong buhay. magsusulat pa rin ako ng mga tula at mga piksyunal na kwento na matagal ko nang hindi nagagawa - pag nagkaron ako ng free time. hehehe.

o sya, txt2 na lang. ingat!