hiatus over?

hindi ko rin talaga alam.

hindi ko rin talaga alam kung paano at bakit antagal kong walang nailathala sa blog kong ito. nawalan ng drive? inspirasyon? nope. hindi naman sa nawalan ng drive o hindi inspired, dapat pa nga mas marami akong mga naisulat kung inspirasyon lang ang paguusapan. kung hindi pa naman obvious sa inyo - oo, may girlfriend na kasi ako. at oo ulit, sobrang inspired ako in many different ways.

sige, kahit walang nagtatanong, mageexplain ako kung bakit antagal kong hindi nagsulat ng blog entry.

una sa lahat, medyo busy din naman kasi ako. dalawa ang trabaho ko - guidance counselor sa umaga, pokpok sa gabi. char. kung anu man ang trabaho ko, wala na yung kinalaman sa blog na ito. basta medyo bawas na ang freetime ko para magsulat ng mga kung anu-anong shit. sensya na, busy lang.

pangalawa, inlab ang ginoong danibab. malamang sasabihin nyo sakin na "eh inlab ka pala eh, dapat inspirado ka - mas ganado kang magsulat". agree naman ako dyan. walang patumanggi. at kung babasahin nyo naman ang mga huli kong posts, halos lahat ay patungkol sa temang pagibig. pero kahit na, antumal pa rin at halos tatlong buwan akong hindi nagsulat ng "blog" entry talaga. ganito kasi yun. hindi naman panay kilig moments lang at pasweet-sweet ang ginagawa ng isang boyfriend. syempre, may ampat na oras din akong nilalaan para tawagan at i-txt at iba pang paraan para magparamdam ng pagmamahal para kay gelpren. extra effort kumbaga dahil long distance love affair ang drama namin ni madam.

so basically, busy lang talaga ako. pero ang totoo nyan, may pangatlo pang reason. at ito ang pinakamahalaga. ayoko na kasing magkwento ng mga madadrama at magugulong events sa buhay ko tulad nang nakasanayan ko dati. well, hindi naman sa ayoko na talaga, minsan may mga magaganap pa ring worth blogging for tulad ng pag-bahing at pag-utot nang hindi napapapikit. kung may narealize kasi akong mahalagang bagay simula nang naging kami ni gelpren, isa siguro ay yung konsepto ng "privacy". yun bang hindi lahat ng nangyayari sa buhay natin ay kailangang ipaalam sa mundo. oo, madalas pag nagra-rant ako about sa mga problema ko or mga badtrip na kaganapan sa buhay ko, nakakatulong dahil nailalabas ko yung saloobin ko. pero minsan nasosobrahan na rin pala ako. though nahahaluan ko ng humor at life lesson, still, mali pa rin na ipaalam sa mundo na putangina kasi si family member na ito, pakshit si officemate na yan.

ang nangyayari kasi ngayon, nagiging normal na parte na lang ng buhay natin ang magshare o magkwento ng mga kung anu-anong shit sa publiko. mula sa pinakawalang kwentang facebook status hanggang sa pinakamalalalim na saloobin ng isang tao ay maaari na nating mabasa sa tulong ng internet. mas nakikilala mo ang isang tao, mas nakikita mo ang kanyang pagkatao.

naaabuso na kasi ng marami sa atin kabilang na ako ang pribilehiyong ito. ang pribilehiyo na marinig at pakinggan. kahit wala naman kaming pakialam kung matigas at mahapdi sa pwet ang itinae mo, wala kaming magagawa dahil gusto mong ipaalam sa amin yan. lahat may gustong sabihin, lahat may gustong ipaalam sa mundo hanggang sa mabura na ang konsepto ng privacy. halos lahat ng tungkol sa iyo, alam na ng publiko kahit hindi ka naman celebrity.

yun lang. hangga't maaari, mas liliitan ko ang butas kung san pwede nyong masilip ang pribado kong buhay. magsusulat pa rin ako ng mga tula at mga piksyunal na kwento na matagal ko nang hindi nagagawa - pag nagkaron ako ng free time. hehehe.

o sya, txt2 na lang. ingat!