Bale kahapon nag-semi gathering ulit kami. Ibig sabihin, naghanda kami ng mga pagkain na usually e hindi naman naluluto sa ordinaryong araw. Weekend vibes ba. Nag-ihaw kami ng liempo, chicken legs, saka oysters. Tas may lutong palabok, may hilaw na mangga at bagoong, at nag-ihaw din pala kami ng mais. Tamang chill at chibog lang sa hapon hanggang early evening na sinabayan ng kwentuhan at sound trip. Sa dami ng nakain namin, di ko na nakayang manyakin si bebelabs - bunsol kami parehas e. Edi ayun nga, parang magiging every weekend habit na yung ganitong ganap. Ayuz.
but to be serious though...
Established naman na siguro sa lahat na hindi ako ma-salita pagdating sa mga emosyon at mga lamang utak na normally e nabe-verbalize ng mga non-weirdong tao. Kaya nga nabuo itong blog na ito in the first place, para pagtapunan ng mga bagay na di ko basta-basta nailalabas effectively gamit ang pagsasalita. Kaya ganito, sa mga non-verbal cues tulad ng pago-organize ng maliit na salu-salo ko ine-effort yung kagustuhan ko na ipadama sa mga tao na mahalaga sila sakin. Naisip ko lang kasi, sa gitna ng banta ng malubhang karamdaman dala ng pandemyang COVID-19, dapat lang na i-take advantage na namin yung mga pagkakataon na mag-celebrate at magsalu-salo hangga't kaya. Hindi biro yung magnitude ng threat sa mga buhay natin. Sa bilis ng mga pagbabago sa mundo, mas lalong hindi na natin matiyak ang mga maaaring maganap sa mga susunod na araw.
Sunday, April 19, 2020
Sunday, April 12, 2020
4/12/2020
1:30 AM
It's very late and I'm all alone with my thoughts. It's been a crazy few weeks and I think it has just started sinking in on me. The world is really changing. My Facebook feed is filled with ads for facemasks. All you hear and see are people with masks and gloves in public, keeping the distance from others. This is scary times, indeed. We are facing a global pandemic right now and it seems like it will take a long time until all of the chaos and hysteria are gone.
It's even scarier for me, being a healthcare worker. I am at more risk of getting this deadly disease than those who are staying at home. What makes matters worse is the shortage of protective gear for us. There are significant numbers of healthcare workers including nurses like me who have died from this disease. I do not say or show it but I am terrified.
We are experiencing major changes in society and these changes are actually overwhelming me somehow. The ignorance and stubbornness of a lot of people are annoying the shit out of me. The majority of us have become germophobes and fucking hoarders. I miss dining out with my girlfriend. I miss going out with my family. I really took those moments for granted. I miss going to work without worrying about my safety. I know being a nurse comes with the risk of exposing myself to different diseases but not like in this magnitude! I haven't fully recovered from the death of my dad and I cannot bear the idea of anyone else in my family dying.
A lot of people are taking the opportunity to capitalize and promote their agendas during this time of global crisis. A lot of people are more focused on monetizing the need for protective equipment rather than help flatten the curve of this pandemic. I think these greedy motherfuckers have a special place in hell - I really do.
If only I have a choice, I would stop working for now. However, I do not have the privilege to do that. I have plans and dreams that I need to fulfill. I need to carry on and survive - financially and physically.
The world is getting crazier by the day and everything is unfolding way too fast for my liking. It's hard to be an observant person and have to absorb everything you're noticing.
I wish for all of this madness to be over soon. I wish to be well and alive to witness that happen too.
1:30 AM
It's very late and I'm all alone with my thoughts. It's been a crazy few weeks and I think it has just started sinking in on me. The world is really changing. My Facebook feed is filled with ads for facemasks. All you hear and see are people with masks and gloves in public, keeping the distance from others. This is scary times, indeed. We are facing a global pandemic right now and it seems like it will take a long time until all of the chaos and hysteria are gone.
It's even scarier for me, being a healthcare worker. I am at more risk of getting this deadly disease than those who are staying at home. What makes matters worse is the shortage of protective gear for us. There are significant numbers of healthcare workers including nurses like me who have died from this disease. I do not say or show it but I am terrified.
We are experiencing major changes in society and these changes are actually overwhelming me somehow. The ignorance and stubbornness of a lot of people are annoying the shit out of me. The majority of us have become germophobes and fucking hoarders. I miss dining out with my girlfriend. I miss going out with my family. I really took those moments for granted. I miss going to work without worrying about my safety. I know being a nurse comes with the risk of exposing myself to different diseases but not like in this magnitude! I haven't fully recovered from the death of my dad and I cannot bear the idea of anyone else in my family dying.
A lot of people are taking the opportunity to capitalize and promote their agendas during this time of global crisis. A lot of people are more focused on monetizing the need for protective equipment rather than help flatten the curve of this pandemic. I think these greedy motherfuckers have a special place in hell - I really do.
If only I have a choice, I would stop working for now. However, I do not have the privilege to do that. I have plans and dreams that I need to fulfill. I need to carry on and survive - financially and physically.
The world is getting crazier by the day and everything is unfolding way too fast for my liking. It's hard to be an observant person and have to absorb everything you're noticing.
I wish for all of this madness to be over soon. I wish to be well and alive to witness that happen too.
Wednesday, April 8, 2020
Just in case lang, baka huling post ko na ito in a while... o baka forevs
May chance na magkakaroon na kami ng pasyenteng positibo sa COVID-19. Maraming tutol pero wala namang kaming magagawa. Di kami confident na ready and equipped ang facility namin para mag-handle ng COVID-19 patients. Kung ospital nga namamatayan ng mga nurse at doktor, kami pa kaya? Hindi na dapat "frontliners" tawag sa amin, "suicide squad" na.
Siguro kahit di ako masyado seryoso kausap at medyo may extra time naman ako ngayon, eto at magbibigay na ako ng mga huling mensahe at habilin. Baka ma-busy ako masyado at you know di na natin alam baka madale ako ng ng sakit na ito. Hangga't kaya e syempre iiwas naman ako pero di natin alam kung hanggang kelan. Di naman natin masisiguro ang buhay may COVID man o wala. Mabuti nang may mababasa kayo na medyo updated about sa kung anong mga nasa kalooban at isip ko bago ako matepok ng COVID-19. Just in case lang ba.
Kung sakaling matepok man ako ng karamdamang ito, sinisisi ko na nang buong puso ang mga amo kong ungas na walang sinserong pakialam sa kapakanan ng mga employees nila. Pakyu dobol mula sa aking puntod.
Kapag namatay ako, may mga life insurance ako na sasalo sa mga gastusin sa palamay at palibing. Gusto ko sa burol ko malungkot ang lahat. Gago ka ba, namatay na nga ako gusto ko pa masaya? De, joke lang. Syempre wala na akong pake kung masaya kayo o malungkot. Malay ko ba e patay na nga ako. Sana may isa sa inyo na magmagandang loob na i-print yung pinakamagaganda kong post dito sa blog para mabasa ng mga tao at malaman kung gano ako kalandi at katalentado. Yung mga gamit ko e hinahabilin ko na sa mga kapatid ko, kayo na bahala kung anong gusto nyon gawin sa mga yan.
Sa pamilya ko, alam kong magiging ok pa rin kayo kahit mawala ako. Hindi lang sa financial aspect, I know you're strong enough to move forward. Hindi ako expressive sa salita pero sana naramdaman nyo sa lahat ng mga effort ko na mahal ko kayo. Sa mga kapatid ko, pasensya na sa kakupalan ko at pagiging mahigpit. Alam nyo naman gusto ko lang kayo i-push na mas mag-improve pa dahil alam kong may potential pa kayong mag-grow at maging mas magaling. Kay mommy, salamat sa lahat. Walang ibang nanay ang pwedent ikumpara sa kalidad ng iyong pagiging ina. Mahal na mahal ko kayong lahat.
Kay Bebelabs, ikaw ang epitome ng beauty and brains. I know you have the strength to move on after nga mga ilang buwan. Pasensya na kung hindi na natin natupad yung mga plano natin pero alam kong marami pang opportunity at future dreams ang naghihintay sayo. Mamamatay ako peri hindi ang mga alaala at mga aral na sabay nating na-experience. Mahal na mahal kita.
Sana kapag namatay na ako e ipaalam nyo naman sa mga friends ko sa Pilipinas at sa buong mundo. Ipaalam nyo na may isang potential genius ang nawala sa mundo. Chos. Di nyo naman kelangan magpagawa ng mga mural katulad ng kay Kobe. Gusto ko sana pag nagpost kayo sa internet tungkol sa pagkamatay ko e wag yung simpleng RIP lang. Kinginang yan, effortan nyo sana. Gusto ko gawan nyo ako ng testimonials tulad nung sa Friendster dati. Baka kasi walang magbigay ng magandang eulogy sa burol ko at least bumawi kayo sa testi. Simpleng mensahe lang kung anong aral ang natutunan nyo sakin kung meron man o kung may memorable moment tayong napagsamahan.
O sya, sana pag nabasa nyo ito e subukan nyong alamin kung natuluyan nga ako. Kung oo, edi wow. At least hindi sayang ang effort ko dito. Di ko alam gano katagal bago may makabasa nito, alam kong wala na masyadong naakaalam na may blog pa ako e. Kung buhay pa ako isang taon after ng post na ito, edi mas wow! Buburahin ko na lang at gagawa ng mas updated! Hahaha!
Ang huling mensahe ko na lang siguro ay ito:
Iparamdam mo sa mga tao ang pagmamahal at pagpapahalaga mo. Kahit kupal ka, minsan magpakita ka pa rin ng mabuti sa iba. Wala namang taong perpekto. Wag kang huminto sa pag-improve ng buhay mo at kung kaya, mandamay ka na ng iba.
************
Paalam, mga panget.
Siguro kahit di ako masyado seryoso kausap at medyo may extra time naman ako ngayon, eto at magbibigay na ako ng mga huling mensahe at habilin. Baka ma-busy ako masyado at you know di na natin alam baka madale ako ng ng sakit na ito. Hangga't kaya e syempre iiwas naman ako pero di natin alam kung hanggang kelan. Di naman natin masisiguro ang buhay may COVID man o wala. Mabuti nang may mababasa kayo na medyo updated about sa kung anong mga nasa kalooban at isip ko bago ako matepok ng COVID-19. Just in case lang ba.
Kung sakaling matepok man ako ng karamdamang ito, sinisisi ko na nang buong puso ang mga amo kong ungas na walang sinserong pakialam sa kapakanan ng mga employees nila. Pakyu dobol mula sa aking puntod.
Kapag namatay ako, may mga life insurance ako na sasalo sa mga gastusin sa palamay at palibing. Gusto ko sa burol ko malungkot ang lahat. Gago ka ba, namatay na nga ako gusto ko pa masaya? De, joke lang. Syempre wala na akong pake kung masaya kayo o malungkot. Malay ko ba e patay na nga ako. Sana may isa sa inyo na magmagandang loob na i-print yung pinakamagaganda kong post dito sa blog para mabasa ng mga tao at malaman kung gano ako kalandi at katalentado. Yung mga gamit ko e hinahabilin ko na sa mga kapatid ko, kayo na bahala kung anong gusto nyon gawin sa mga yan.
Sa pamilya ko, alam kong magiging ok pa rin kayo kahit mawala ako. Hindi lang sa financial aspect, I know you're strong enough to move forward. Hindi ako expressive sa salita pero sana naramdaman nyo sa lahat ng mga effort ko na mahal ko kayo. Sa mga kapatid ko, pasensya na sa kakupalan ko at pagiging mahigpit. Alam nyo naman gusto ko lang kayo i-push na mas mag-improve pa dahil alam kong may potential pa kayong mag-grow at maging mas magaling. Kay mommy, salamat sa lahat. Walang ibang nanay ang pwedent ikumpara sa kalidad ng iyong pagiging ina. Mahal na mahal ko kayong lahat.
Kay Bebelabs, ikaw ang epitome ng beauty and brains. I know you have the strength to move on after nga mga ilang buwan. Pasensya na kung hindi na natin natupad yung mga plano natin pero alam kong marami pang opportunity at future dreams ang naghihintay sayo. Mamamatay ako peri hindi ang mga alaala at mga aral na sabay nating na-experience. Mahal na mahal kita.
Sana kapag namatay na ako e ipaalam nyo naman sa mga friends ko sa Pilipinas at sa buong mundo. Ipaalam nyo na may isang potential genius ang nawala sa mundo. Chos. Di nyo naman kelangan magpagawa ng mga mural katulad ng kay Kobe. Gusto ko sana pag nagpost kayo sa internet tungkol sa pagkamatay ko e wag yung simpleng RIP lang. Kinginang yan, effortan nyo sana. Gusto ko gawan nyo ako ng testimonials tulad nung sa Friendster dati. Baka kasi walang magbigay ng magandang eulogy sa burol ko at least bumawi kayo sa testi. Simpleng mensahe lang kung anong aral ang natutunan nyo sakin kung meron man o kung may memorable moment tayong napagsamahan.
O sya, sana pag nabasa nyo ito e subukan nyong alamin kung natuluyan nga ako. Kung oo, edi wow. At least hindi sayang ang effort ko dito. Di ko alam gano katagal bago may makabasa nito, alam kong wala na masyadong naakaalam na may blog pa ako e. Kung buhay pa ako isang taon after ng post na ito, edi mas wow! Buburahin ko na lang at gagawa ng mas updated! Hahaha!
Ang huling mensahe ko na lang siguro ay ito:
Iparamdam mo sa mga tao ang pagmamahal at pagpapahalaga mo. Kahit kupal ka, minsan magpakita ka pa rin ng mabuti sa iba. Wala namang taong perpekto. Wag kang huminto sa pag-improve ng buhay mo at kung kaya, mandamay ka na ng iba.
************
Paalam, mga panget.
Subscribe to:
Posts (Atom)